Zuringachtigen werden al in de klassieke oudheid gewaardeerd om hun frisse, zure smaak en hun verkoelende werking bij koorts. Plinius de Oudere noemde zuring als eetbare en geneeskrachtige plant. Hippocrates & Galenus zagen bloedzuring als een plant die het lichaam kon “ontzuren” en reinigen, vooral bij oververhitting of een teveel aan gal (in humorenleer-termen: teveel geel gal = vuur). In de Middeleeuwen werd bloedzuring en verwante zuringsoorten ingezet als bloedzuiverend middel. Ze geloofde in het balanceren van de lichaamssappen, waarbij zuring kon helpen bij huidproblemen, koorts en spijsverteringsproblemen.