Citroenkruid bevat bitter- en looistoffen en zou maagversterkend zijn en de spijsvertering bevorderen. Ook zou het kruid wormafdrijvend zijn, de menstruatie bevorderen en een antiseptische werking hebben. Op jenever gezet zou citroenkruid helpen tegen hoofdpijn. Dit zijn echter alle onbewezen claims. De Germanen gebruikten het kruid om druïdes en heksen af te schrikken.[3] De Romeinen bereidden het parfum Abrotenum uit deze plant. Naast parfum werd het ook gebruikt voor het reinigen en ontgeuren van wonden, voor de behandeling van krampen en astma en als verzachtende balsem.[4] In de zeventiende eeuw schreef de Engelse kruidenarts Nicholas Culpeper citroenkruid voor als middel tegen kaalhoofdigheid. As van citroenkruid moest daartoe in oude slaolie worden gemengd waarna het smeersel op het kale hoofd moest worden gesmeerd, waarna het hoofdhaar of de baard weer zouden gaan groeien. Bereidingen van citroenkruid zijn in de volksgeneeskunde gebruikt voor het behandelen van diverse aandoeningen, waaronder luchtwegaandoeningen. Wetenschappelijk onderzoek bevestigt de werkzaamheid bij hooikoorts.[5] Tegenwoordig wordt de plant voornamelijk nog gebruikt voor culinaire of cosmetische doeleinden.[1] Thee van citroenkruid zou het immuunsysteem versterken, een onbewezen claim. Gebruik als afrodisiacum De Engelse volksnaam voor de plant is "maiden's ruin" ("maagdenverderf"), wat duidt op de veronderstelde werking als afrodisiacum.[3] Ook volksnamen in de Duitse taal verwijzen naar dit gebruik: eberrute (keilerpenis); stabwurz (fallus van de aarde); Ziegenbart (geitenbaard, oftewel het schaamhaar van een bok). Bij de Germanen was citroenkruid verbonden met Freya, de godin van de liefde.[3] Ook bij de Kelten en de Romeinen werden aan citroenkruid lustopwekkende en potentieverhogende eigenschappen toegeschreven.[3] In de Germaanse folklore is nog lang het gebruik bewaard gebleven dat vrouwen tijdens het midzomerfeest verschillende lustopwekkende kruiden, waaronder citroenkruid, aan hun dijen, maag en vulva bonden terwijl ze rondom het vuur dansten.[3] Volgens de 16e-eeuwse theoloog en botanicus Otto Brunfels veroorzaakt citroenkruid een 'verlangen naar onzuiverheid' en hij classificeerde het kruid als afrodisiacum.[3]