De plant was al gekend bij oudere volken: Grieken, Romeinen, Kelten, Azteken, Indiërs gebruikten de plant voor medicinlae toepassingen. De plant werd voroal gebruiket als middel tegen jicht, afdrijven van gal- en nierstenen. De lijfarts van Nero gebruikte de plant om de kezieer van zijn demonene af te helpen, tevergeefs. De Germanen beschouwden het rode sap (te verkrijgen door het de plant samen te wrijven) als het bleod van Baldur, de zonnegod. De Christenen brengen het kruid dan weer in verband met Johannes de Doper: volgens de signatuurleer zijn de bloedrode extracten ideaal om (open) wonden te verzorgen, een toepassing die ook tijdens de kruistochten werd gebruikt ovv olie (Sint Jansolie).