Hippokrates maakt al melding van wijnruit. Het werd door de Grieken destijds als keukenkruid en magisch ingrediënt in tal van tovermiddeltjes gebruikt. Plinius (Naturalis historia LXX, cap. 51) vertelt dat de basilisk door de wijnruit verdreven wordt. De mythe van de basilisk dicht het kruid genezende kracht toe. Wezels zouden het gebruiken om zichzelf te genezen na een gevecht met een basilisk. Het kruid was volgens de Romeinen ook een tegengif: monnikskap, giftige paddenstoelen en slangengif zouden door wijnruit geneutraliseerd worden. De zeer bijgelovige Romeinen gebruikten de plant ook om weerwolven te verjagen en vloeken zoals het boze oog af te weren. De Romeinen hielden van scherpe smaken, de bittere overheersende smaak zou nu niet meer bevallen.