Al bij de Egyptenaren was de plant bekend als reinigend en versterkend kruid, vooral voor de lever en spijsvertering. De Griekse arts Hippocrates noemde cichorei als koelend kruid voor maag, lever en bloed. De Romeinen gebruikten de bladeren als groente en het sap als oogmedicijn (bij ontstekingen). Plinius de Oudere beschreef cichorei als een plant die "de geest versterkt en het lichaam zuivert". Een belangrijke bitterstofplant in de kloostergeneeskunde van Hildegard von Bingen, die haar inzet bij melancholie, leverproblemen en "hitte in het bloed". Werd gezien als een plant die demonen en ziekmakende dampen kon verdrijven – symbolisch én medicinaal. Geneesmeesters gebruikten het als urinedrijvend, galbevorderend en koortsverlagend middel. Rond de 17e eeuw begon men cichorei te gebruiken als koffiesurrogaat: geroosterde wortels gaven een donkere drank die qua smaak aan koffie deed denken.